Otizm spektrum bozukluğu; sosyal ilişkilerin yönetilmesinde karakteristik bir bozukluk ile seyreden, sözel ve sözel olmayan iletişimin etkilendiği; eşlik eden duyusal anomaliler, davranışsal ve kognitif sorunların izlendiği nörogelişimsel bir sendromdur (Kognitif sorunlar: Dikkat, bellek, dili kullanma ve anlama, öğrenme, değerlendirme, sorun çözme ve karar verme gibi zihinsel yetiler açısından sorunlar). Belirtileri erken çocukluk döneminde ortaya çıkan, sosyal iletişim ve etkileşim becerilerinde bozukluk, yineleyici ve stereotipik davranışlar, sınırlı işlevsellik ve ilgi alanı ile karakterizedir. Tipik olarak, sosyal çevre ile duygusal temastan kopukluk, dil gelişimi ve sözel olmayan iletişim becerileri karakteristik olarak etkilenmiştir; zihinsel ve motor beceri kapasitesi ise çok değişkenlik gösterebilir.

Otizm, hafif ve atipik formları da hesaba katıldığında oldukça sık rastlanılan bir tablodur.

Şiddeti, toplumda sık görülen hafif formlarından, zihinsel gerilik ve ağır tablo ile giden formlara kadar değişken olabilen, kliniği zengin bir sendromdur.

Karşılıklı ortak dikkatin gelişmemesi, göz temasının yeterli süre ve kalitede kurulamaması, taklit ve jest gelişiminde bozukluk, işaret etmeme, ismiyle çağrıldığında dönmeme erken çocukluk döneminin başlıca özellikleridir.

Çevresindeki insanlara olan ilgisi cansız nesnelere olan ilgisinin gerisinde kalabilir, yineleyici hareketler ve dönen cisimlere ilgi tipiktir.

Ayrıca, çok sık olarak postüral anomaliler ve garip yürüyüş paternleri izlenir.

İnce motor beceri gelişimleri normal dışıdır, günlük yaşam becerilerinde ve öz bakım becerilerinde sıklıkla sorun yaşarlar (Makas tutma, kalem tutma, giyinme, tuvalet becerisi, banyo vb.)

Otizme yaşam kalitesini azaltan dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu, davranış sorunları, yemek yeme sorunları, uyku sorunları ve entelektüel yetiyitimi gibi birçok durum eşlik edebilmektedir.

Genetik faktörler Otizm’de en önemli faktörlerden biri olarak görülmektedir. Otizmli bireylerin birinci derece akrabalarında (kardeşler ve çocuklar) belirgin artmış risk vardır.

Duyu bütünleme, kişinin vücudunu çevreye uygun bir şekilde kullanmasını mümkün kılan bir nörolojik işlemdir. Başka bir deyişle, kişinin vücudundan ve çevresinden gelen duysal, yani duyuyla alınan bilgileri organize etme becerisidir. Bu kavram ilk olarak 1972 yılında A.Jean Ayres tarafından ortaya konmuştur. Duyu Bütünleme, beyin ve davranış ilişkileri üzerine odaklanır. Dolayısıyla duyu bütünleme ile öğrenme arasında bir bağlantı vardır. Bu ilişkiyi şöyle açıklayabiliriz: Öğrenme; hareket ve çevreden gelen duysal bilgileri işlemleme ve bunları, davranışları planlamak ve organize etmek için kullanma yeteneğine bağlıdır. Duysal işlemleme kabiliyeti az veya zayıf olan bireyler, öğrenme ve davranışı etkileyen uygun aksiyonlar üretmekte zorluk çekerler. Adaptif, yani uyumsal cevapların çıktığı, duysal olarak verimli aktiviteler, duyusal işlemleme yeteneğini arttırır ve dolayısıyla öğrenme ve davranışı geliştirir.
Duyu Bütünleme tedavisi, pediatrik fizyoterapi hizmetlerinden biridir. Uygun tedavinin belirlenmesi ile genellikle olumlu sonuçlar elde edilir.

Nedenleri

Genetik faktörler, değişen yaşam koşulları, şehirleşmenin artması ve şehirleşmenin sosyalleşmenin önüne geçmesi, park ve sokakların olmaması son yıllarda bu sorunu yaşayan çocukların artmasında en önemli etkenler arasındadır. Zihinsel olarak normal gelişim gösteren çocuklarda da duyu bütünleme sorunları gözlenebilir. Daha çok evde kapalı büyüyen, teknolojik cihazlarla erken yaşta tanışan ve etkileşim temelli oyun oynanmayan çocuklarda daha sık görülür.

Tedavi Alanları

Duyu Bütünleme Terapisi’nin tedavi alanları; dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu, dil ve konuşma sorunları, öğrenme bozukluğu, normal dışı gelişim, gelişimsel koordinasyon bozukluğu, otizm, down sendromu, cerebral palsy, yeme sorunları, uyku sorunları ve sosyalleşme sorunları. Duyu Bütünleme Terapisi, pediatrik fizyoterapi ve ergoterapi hizmetlerinden biridir. Uygun tedavinin belirlenmesi ile genellikle olumlu sonuçlar elde edilir.